Realistic Art
Stephen Aldahl

There’s a paradox in Stephen Aldahl’s realistic art.

On the one hand, it’s all too real. Aldahl’s paintings showcase the debris of everyday life in California: On the beach and in the backyard in the hills, the signage and the silhouettes. The objectsare universal, tying us not only to Aldahl’s geography in Los Angeles but also his recent voyages to Athens and afar, using imagery that could be seen anywhere or nowhere. This is one half of the promise of realistic art: to collect the symbols, gestures, and objects of real life and lay them bare on the canvas.

But debris can be deceiving. From everyday materials, you can make almost anything, and you can appear as almost anyone. At timesit becomes clear that Aldahl’s paintings are not concerned with a faithful representation of reality but rather one that is only more believable, or a little more seductive. That’s Hollywood, after all.

This is the other promise of Aldahl’s realistic practice: to dement, warp, or otherwise alter our sense of what is real. He decomposes every day life, and placesthese fragments back together again, composing a new reality entirely –a practice well suited to a post-truth moment when our most celebrated cultural icons emerged from the myths and misrepresentations in their media.

The works may take life in Los Angeles as their premise and primary inspiration. But they take us many places: into the heart of a vortex, around the Athens HiltonHotelsuperimposed with an explosion. Materials appear from Napoli, Istanbul and Dubai. Flags that purport to represent specific placesshift depending on the viewer’s angle. In the process, Aldahl challenges our certainty about where the real starts and where it stops, and why we care so much in the first place.

The exhibition would like to thank: David Adler, Alberto Cuadros and Anastasia Pavlou

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Υπάρχει ένα παράδοξο στην ρεαλιστική τέχνη του Stephen Aldahl.

Από τη μια πλευρά, όλα είναι πολύ πραγματικά. Οι ζωγραφικοί πίνακες του Aldahl’s παρουσιάζουν τα συντρίμμια της καθημερινής ζωής στην Καλιφόρνια: Πάνω στην παραλία και στις αυλές στους λόφους, οι σημάνσεις και οι σιλουέτες. Τα αντικέιμενα είναι παγκόσμια, δεσμεύοντάς μας όχι μόνο με την γεωγραφία του Aldahl στο Los Angeles, αλλά ταυτόχρονα και στα πρόσφατα ταξίδια του στην Αθήνα και το εξωτερικό, χρησιμοποιώντας εικόνες οι οποίες θα μπορούσαν να θεαθούν παντού και πουθενά. Αυτό είναι το πρώτο μισό της υπόσχεσης της Ρεαλιστικής Τέχνης: να συλλέξει τα σύμβολα, τις χειρονομίες και τα αντικέιμενα της πραγματικής ζωής και να τα τοποθετήσει γυμνά πάνω στον καμβά.

Παρόλ’αυτά, τα συντρίμια έχουν την ικανότητα να εξαπατού. Από υλικά καθημερινής χρήσης, μπορείς να κατασκευάσεις σχεδόν οτιδήποτε, και να παρουσιαστείς ως σχεδόν οποιοσδήποτε. Ώρες ώρες, καθίσταται ξεκάθαρο ότι οι ζωγραφικοί πίνακες του Aldahl δεν έχουν καμμία πρόθεση να αποτελέσουν μια πιστή αναπαράσταση της πραγματικότητας, αλλά πολύ περισσότερο μια αναπαράσταση η οποία είναι περισσότερο πιστευτή, η απλά λίγο πιο σαγηνευτική. Άλλωστε,αυτό είναι το Hollywood τελικά.

Αυτό αποτελεί μια ακόμα υπόσχεση της ρεαλιστικής πρακτικής του Aldahl: να παρανοϊσει, να περιπλέξει, με άλλα λόγια να μεταβάλλει την αίσθηση που έχουμε για το τι είναι πραγματικό. Αποσυνθέτει την καθημερινότητα, και επανατοποθετεί αυτά τα θραύσματα ξανά μαζί, συνθέτοντας μια εξ ολοκλήρου νέα πραγματικότητα –μια πρακτική άκρως κατάλληλη για μια στιγμή μετα-αλήθειας όπου οι πιο φημισμένες πολιτισμικές μας εικόνες αναδύθηκαν από τους μύθους και τις διαστρεβλώσεις στα μέσα τους.

Τα έργα αυτά μπορεί να πραγματοποιούνται στο Los Angeles, ως προϋπόθεση και πρωταρχική έμπνευση. Αλλά έχουν την ικανότητα να μας πάνε σε πολλά μέρη: στην καρδιά ενός στρόβιλου, γύρω από το ξενοδοχείο Hilton στην Αθήνα, επικαλυπτόμενα από μια έκρηξη. Υλικά εμφανίζονται από τη Νάπολη, την Ιστανμπούλ και το Ντουμπάι. Σημαίες οι οποίες έχουν σκοπό να εκπροσωπήσουν συγκεκριμένες τοποθεσίες, μεταλλάσσονται ανάλογα με τη γωνία θέασης του θεατή. Στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας, ο Aldahl προκαλεί τη βεβαιότητάμας σχετικα με που ξεκινάει και που τελειώνει το πραγματικό, και γιατι τελικά μας ενδιαφέρει τόσο πολύ εξαρχής.

Η έκθεση θα ήθελε να ευχαριστήσει τους: David Adler, Alberto Cuadros και Αναστασία Παύλου

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~