Lindsay Lohan: The Myth of the Premium Dance Experience
A year ago, Lindsay Lohan embarked on a joint venture in Athens; LOHAN, a new nightclub in the heart of the Athenian party scene in Gazi. Lindsay’s role in the club was puzzling—her newfound presence in the Greek nightlife market was tinged with mystery, and rumours started to circulate. Lohan’s interview only perpetuated the mystery further; she expressed how, in the light of the refugee crisis, xenophobia, and the country’s debt, LOHAN was her gift to Greece. Marketed as a nightclub for all, the appeal drew on the promise of a quasi-spiritual experience; a place for having fun, a way to ‘take bad situations and make it good’. Lohan heralded herself as the goddess of Athenian night life, elevating herself, and the clubbers, through a sanctified premium dance experience. Through the prism of Lindsay Lohan and her namesake club, the exhibition draws links between ancient mythology, celebrity and the symbolism of the club experience in the context of modern day Athens.
Orestis Lazouras, in collaboration with Isabelle Cook, designed a fashion collection using Lindsay Lohan as a muse. The pieces, displayed or stretched across steel structures, explore the ways in which we all engage in self-design, utilising surface appearance as a mode of communicating our shifting identity. By making a parallel between identity and trends, Lazouras and Cook create a moment of disclosure, where the trend-led transformation is revealed to be hollow and unstable. Where sculpture is explored through styling, appearances are intentionally deceptive, letting the design surface crack open to offer a view of its unbridled underbelly.
Amalia Vekri has made sculptures that place readymade souvenirs on top of discarded high-end alcoholic bottles. Through mythological references, the sculptures address lust and sex in the context of the club. As the party progresses, beauty and vanity crumble, collapsing into a depraved whirl of dalliance and revelry. The works also explore how mass production of celebrity merchandise simultaneously cheapens and heightens the status of the star. Much like gossip, celebrity is elevated through reproduction. However, reproduction and gossip are ultimately unsubstantial, widening the gap between the real and the fake.
Marina Xenofontos constructed a functional and collaborative DJ booth. The DJ booth alludes to the club, but the music plays autonomously, without a DJ being present. If the DJ, often elevated to divine status, is in control of the clubbers, tapping into emotions and dictating movement, the lack of the DJ in the gallery space leaves us consciously unguided. Within this void, the music and lights become the organising mediums. The result can be both freeing and uncomfortable. The democratic combination of soundtracks, contributed by a range of artists, allows for a diversified preaching sermon but the lack of a guiding figure challenges our need for a leader. In losing ourselves in clubbing, we revert back to more primal and less self-conscious state, dictated by action rather than language or logic.
Maria Toumazou explores different ways of distributing information, drawing parallels between politics and consumerism. Found architectural windows are obstructed in favour of altered manufactured frames, replacing outside views with an imagined campaign. The object that is meant for looking out is corrupted by forcing an image that looks in, combining disparate references that are bridged by mainstream media. By reversing the nature of these structures, Toumazou negotiates potentialities through process. The partitions also toy with our preconceptions about the space through practical objects. Toumazou re-evaluates the way in which we experience the exhibition and the gallery, exploring how the partitions stir curiousity and anxiety about what is obscured. Much like identity, place is portrayed as self-conscious and constructed, relying on concealing as much as showing to create an image of itself.
Dylan Spencer-Davidson's video work was filmed inside LOHAN on a busy Friday night in Athens. Spencer-Davidson worked with dancer Christina Vassiliou to create a performance which they staged amongst unknowing clubbers. The work looks at the contradictions between the Lohan brand and the hyper-controlled environment of a mega-club. Immortalised through her roles in Mean Girls, Freaky Friday and The Parent Trap, Lohan-as-brand remains eternally teenage, sitting uncomfortably between adulthood and childhood, struggling to negotiate personal boundaries and societal expectations. Alternating erratically between a rebellious IDGAF attitude and apologetic remorse, Lohan's trademark roles spill out into reality through court appearances and tabloid media stories. Spencer-Davidson's video reflects on the Lohan brand's multiple layers of performativity, reflecting on the power dynamics within contemporary, mediated identity production.
Anastasia Pavlou published a sensory book, exploring the myths of Lohan through texture and image. Stripping the myth of language and a linear timeline, we are urged to reconsider the way in which we engage with myths and the celebrity. The book is concerned with the outdated idea of the star as untouchable. Both physically and metaphorically, social media and reality TV has made celebrities more graspable to the public. The book is an alternate dimension existing in parallel to LOHANS. It has the same atmosphere and infrastructure as the club, but is obscured by a pervasive fragmentation. Through the book, the ability to engage with the physical and tangible celebrity is emphasised. The tangibility of the myth is explored literally, where the one-off publication is made up of features that don’t translate into digital reproduction, emphasising the newfound physical proximity of celebrity.
Dimitris Tsouanatos’ illustrative collage works are taken from After Before Thoughts, a book from 1989-99. Acting as triggers, the cult magazine-sourced images are combined to create narrative, underscored with titles that function as captions to each assemblage. Alongside his art practice, Tsouanatos has run Remember fashion store in Athens since the 80s, using the store to push experimental fashion ideas. The unique space, far from the mass fashion standards, has been visited by numerous music icons, wanting to buy their outfits for concerts or films. Its clients are testimony to Tsouanatos’ understanding of curating our image, and his store remains a location where the buyer can extend his role as artist.
Contributed tracks: Dimitris Papadatos - Rihanna - Diamonds (Jay Glass Dubs Hyperthymestic Version), Kim Shish - Foreign Love, Horse Follows Darkness - Casual Friday, Dylan Spencer-Davidson - AUTOMONOLOGORRHEA
After party performances and music by: Yorgia Karidi, Orestis Lazouras (Kim Shisha), Dylan Spencer-Davidson, Amalia Vekri
Yorgia Karidi performs a ritualistic music routine in Janeiro, a significant Athenian bar inside a passage of Stadiou Street. Her iconish character brutally re-signifies looped dance gestures. Behind the club's closed doors, the desired, larger-than-life quality of performing is disrupted by a force majeure that gradually kills the vibe. The audience reach out (adressed, attempt for unity) is cancelled. The dream is shrunk to a redeeming and chargeable, yet conclusive, heart attack. / You were there, but we weren't introduced.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Πριν ένα χρόνο, η Lindsay Lohan, δημιούργησε μια κοινοπραξία: LOHAN ένα καινούργιο nightclub στη καρδιά του Αθηναικού party scene στο Γκάζι. Ο ρόλος της ίδιας της Lohan, παρ’ όλα αυτά, δεν ήταν ξεκάθαρος καθώς η ξαφνική της παρουσία στην ελληνική νυχτερινή ζωή ήταν συνοδευμένη από μυστήριο. Κατ᾽επέκταση, φήμες άρχισαν να κυκλοφορούν. Καθώς η συνέντευξη της Lohan επιπλέον διαιώνισε το μυστήριο αυτό, η ίδια δήλωσε πώς με αφορμή την μεταναστευτική και οικονομική κρίση και την νεοεμφανισθείσα ξενοφοβία, το LOHAN δόθηκε ως προσωπικό της δώρο προς την Ελλάδα. Διαφημιζόμενο ως ένα νυχτερινό κέντρο ανοιχτό σε όλους, η φήμη του προσέλκυσε κοινό βασιζόμενο στην υπόσχεση μίας ψευτο-πνευματικής εμπειρίας. χώρου διασκέδασης και μέρους ῾῾μετατροπής κακών καταστάσεων σε καλών᾽᾽. Η Lohan αυτοκηρύχθηκε σε θεότητα της αθηναϊκής νυχτερινής ζωής, εξυψώνοντας τον εαυτό της αλλά και τους πελάτες της μέσω μιας ιεροποιημένης εμπειρίας χορού. Μέσα από το πρίσμα της Lindsay Lohan και του ομώνυμου κλαμπ της, η έκθεση επιχειρεί να γεφυρώσει μυθολογία, διασημότητα (celebrity) και το συμβολισμό του clubbing στο πλαίσιο της μοντέρνας Αθήνας.
Ο Ορέστης Λαζούρας, σε συνεργασία με την Isabelle Cook, σχεδιάζουν μια σειρά μόδας χρησιμοποιώντας την Lindsay Lohan ως μούσα. Τα κομμάτια, εκτεθειμένα ή τεντωμένα πάνω σε μεταλλικές κατασκευές, εξιχνιάσουν τρόπους με τους οποίους όλοι μας ασχολούμαστε με το self-design, χρησιμοποιώντας τις ενδυματολογικές μας εμφανίσεις σαν τρόπο επικοινωνίας της μόνιμα μεταβαλλόμενης ταυτότητας μας. Παραλληλίζοντας μεταξύ προσωπικής ταυτότητας και τάσεις μόδας, ο Λαζούρας και η Cook, δημιουργούν μια στιγμή αποκάλυψης, κατα την οποία η μεταμόρφωση, καθοδηγούμενη απο τις τάσεις, παρουσιάζεται ως κενή και ασταθής. Εξετάζοντας τη γλυπτική μέσα από το styling, οι ενδυματολογικές εμφανίσεις είναι σκόπιμα παραπλανητικές, επιτρέποντας τη σχεδιαστική επιφάνεια να ραγίσει και να προσφέρει μία ματιά στο αχαλίνωτο εσωτερικό της.
Η Αμαλία Βεκρή κατασκευάζει αγάλματα τοποθετώντας σουβενίρ πάνω σε ακριβά μπουκάλια αλκοόλ. Μέσα από μυθολογικές αναφορές τα αγάλματα απευθύνονται στην λαγνεία και το σεξ, συγκεκριμένα εντός του club. Καθώς η διασκέδαση εκτυλίσσεται, η ομορφιά και η ματαιοδοξία γκρεμίζονται, καταλήγοντας σε ένα διεφθαρμένο στροβίλισμα χαριεντισμού και διασκέδασης. Τα έργα, επίσης, εξερευνούν κατά πόσο η μαζική παραγωγή celebrity-προϊόντων ευτελίζει και ταυτόχρονα εξυψώνει το status της διασημότητας. Όπως και με το κουτσομπολιό έτσι και η διασημότητα εξυψώνεται μέσω της αναπαραγωγής του ίδιου της του εαυτού. Παρ᾽ όλα αυτά, η αναπαραγωγή και το κουτσομπολιό είναι, σε τελική ανάλυση, αβάσιμα, διευρύνοντας το κενό μεταξύ πραγματικού και ψεύτικου.
Η Μαρίνα Ξενοφώντος κατασκεύασε ένα λειτουργικό και συνεργατικό DJ booth. Ενώ το έργο αναφέρεται στην ιδέα του club, η μουσική παίζει αυτόνομα, χωρίς την ύπαρξη ενός DJ. Εάν και εφόσον η παρουσία του DJ, όντας συνήθως υπερυψωμένος σε ένα επίπεδο θεϊκό, εξουσιάζει τους χορευτές, ελέγχοντας συναισθήματα και επιβάλλοντας κινήσεις, η απουσία του από το έργο και τον χώρο της έκθεση μας αφήνει συνειδησιακά ακαθοδήγητους. Εξαιτίας αυτής της έλλειψης, η μουσική και ο φωτισμός μετατρέπονται στα μέσα καλλιτεχνικής οργάνωσης. Το αποτέλεσμα μπορεί να είναι απελευθερωτικό αλλά και άβολο. Αυτός ο δημοκρατικός συνδυασμός μουσικών κομματιών (soundtracks), συνεισφορά πολλών καλλιτεχνών, καταλήγει σε μια πολυμορφική τελετουργία ενώ, ταυτόχρονα, η έλλειψη μιας καθοδηγητικής φιγούρας έμμεσα αμφισβητεί την ανάγκη ηγεσίας και ηγέτη. Αφήνοντας ελεύθερο τον εαυτό μας στη δίνη του χορού, επιστρέφουμε σε μια αρχέγονη κατάσταση χωρίς ανασφάλειες, μια κατάσταση οδηγούμενη από δράση αντί για την γλώσσα ή την λογική.
Η Μαρία Τουμάζου διερευνά διαφορετικούς τρόπους διανομής πληροφορίας, σχεδιάζοντας παραλληλίες μεταξύ της πολιτικής και του καταναλωτισμού. Τα ήδη υπάρχοντα παράθυρα καλύπτονται από πανέλα για να αντικαταστήσουν την εξωτερική θέα με τροποποιημένα κάδρα μιας φαντασιακής καμπάνιας. Το παράθυρο που προορίζεται για εξωτερική θέαση διαφθείρεται με κάποια εικόνα που κοιτάει εσωτερικά, συνδυάζοντας διαφορετικές αναφορές που γεφυρώνουν τα mainstream media. Αντιστρέφοντας την φύση αυτών των κατασκευών η Τουμάζου διαπραγματεύεται τις πιθανότητες μέσω της καλλιτεχνικής της διεργασίας. Τα διαχωριστικά πανέλα παίζουν με τις προκαθορισμένες αντιλήψεις μας σχετικά με το χώρο μέσα από πρακτικά αντικείμενα, όπως ένα παράθυρο. Η Τουμάζου αναθεωρεί τον τρόπο με τον οποίο βιώνουμε την έκθεση, εξερευνώντας πώς τα διαχωριστικά πανέλα ξυπνούν την περιέργεια και την ανησυχία για το κεκρυμμένο αντικείμενο. Όπως και με την προσωπική μας ταυτότητα έτσι και ο χώρος απεικονίζεται ως συνειδητός και κατασκευασμένος, βασιζόμενος τόσο στην απόκρυψη όσο και στην αποκάλυψη δημιουργώντας μια εικόνα του εαυτού του.
Το video του Dylan Spencer-Davidson γυρίστηκε ένα βράδυ μιάς Παρασκευής μέσα στο LOHAN. Ο Spencer-Davidson συνεργαζόμενος με τη χορεύτρια Χριστίνα Βασιλείου δημιουργήσαν μία performance στημένη μεταξύ ανυποψίαστων clubbers. Το έργο αυτό εξετάζει τις αντιφάσεις μεταξύ της φίρμας της Lohan και του υπέρ-ελεγχόμενου περιβάλλοντος ενός mega club. Έχοντας αποθανατιστεί από τους ρόλους της στο Mean Girls, Freaky Friday και The Parent Trap, η Lohan-ως-φίρμα παραμένει σε μια εφηβική αιωνιότητα, παγιδευμένη μεταξύ της παιδικής ηλικίας και της ενηλικίωσης, αγωνιζόμενη να ισορροπήσει ανάμεσα στα προσωπικά της όρια και τις κοινωνικές προσδοκίες. Υιοθετώντας μία απρόβλεπτα εναλλασσόμενη συμπεριφορά, μεταξύ επαναστατικής/ανάλγητης στάσης και απολογητικής μετάνοιας, το σήμα κατατεθέν της Lohan διαδραματίζεται στην καθημερινότητα μέσω προσαγωγών σε δικαστήρια και στα πρωτοσέλιδα των tabloids. Το έργο του Spencer-Davidson αναφέρεται σε αυτή τη πολυεπίπεδη παραστατικότητα της Lohan-ως-φίρμα, αντικατοπτρίζοντας την δυναμική στη σύγχρονη παραγωγή εικονικών ταυτοτήτων.
Η Αναστασία Παύλου δημοσίευσε ένα βιβλίο, εξερευνώντας το μύθο Lohan μέσω της υφής και της εικόνας. Ξεφεύγοντας από τον μύθο της γλώσσας αλλά και από μια γραμμική μορφή αναπαράστασης του χρόνου μας παροτρύνει να επανεξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο σκεπτόμαστε για τους μύθους και τις διασημότητες (celebrities). Το βιβλίο αμφισβητεί την ξεπερασμένη ιδέα του αστέρα ως ένα ανέγγιχτο και απρόσιτο όν, καθώς και κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά, τα κοινωνικά μέσα και η reality TV κάνουν τις διασημότητες πιο προσιτές στο κοινό. Το βιβλίο βρίσκεται σε μία διάσταση παράλληλη αυτής του LOHAN. διατηρώντας παρόμοια ατμόσφαιρα και υποδομή. Παρολ᾽αυτά το βιβλίο αντιμετωπίζει μια έλλειψη γραμμικής συνέχειας καθώς, συγκεκριμένη έμφαση δίνεται στη δυνατότητα της σωματικής και χειροπιαστής επαφής με τη διασημότητα. Η υλικότητα του μύθου εξετάζεται κυριολεκτικά, ενώ η μεμονωμένη έκδοση απαρτίζεται από στοιχεία τα οποία δεν αναπαράγονται σε ψηφιακά μορφή, υπογραμμίζοντας την σωματική εγγύτητα της διασημότητας.
Τα κολάζ του Δημήτρη Τσουανάτος, είναι παρμένα από το After Before Thoughts, βιβλίο του 1989-99. Εικόνες συνδυάζονται με σκοπό να δημιουργήσουν μια διήγηση, υπογραμμισμένη από τίτλους οι οποίοι λειτουργούν ως λεζάντες για κάθε έργο. Παράλληλα με την τέχνη του, ο Τσουανάτος διευθύνει το κατάστημα μόδας Remember από το 1980, χρησιμοποιώντας το ως μέσο προωθήσης πειραματικών ιδεών μόδας. Ο μοναδικός χώρος αυτός, πέραν από τα μαζικά fashion standards, έχει επισκεψιμότητα από διάφορους γνωστούς μουσικούς όπου προμηθεύονται τα ενδύματα για τις συναυλίες η ταινίες τους. Οι πελάτες του αποτελούν αποδεικτικό στοιχείο της ικανότητάς του να διαμορφώσει ένα image, ενώ το κατάστημά του παραμένει προορισμός για τον αγοραστής μου θέλει να επεκτείνει το ρόλο του σαν καλλιτέχνης.
Προσφορά μουσικών κομματιών στο x: Dimitris Papadatos - Rihanna - Diamonds (Jay Glass Dubs Hyperthymestic Version), Kim Shish - Foreign Love, Horse follows Darkness - Casual Friday, Dylan Spencer-Davidson - AUTOMONOLOGORRHEA
After party performances και μουσική από: Γεωργια Καρυδη, Αμαλία Βεκρή, Ορέστη Λαζούρας (Kim Shisha), Dylan Spencer-Davidson, Αμαλία Βεκρή
Η Γεωργία Καρύδη στο Janeiro, ένα από τα παλιότερα αθηναικά μπαρ σε στοά της Σταδίου, εκτελεί μια τελετουργική μουσική ρουτίνα. Ο iconish χαρακτήρας της ανα-νοηματοδοτεί χορευτικές χειρονομίες με αυθαίρετο τρόπο. Πίσω από τις κλειστές πόρτες του club, η ποθητή larger- than- life ποιότητα της σχέσης του περφόρμερ με τη σκηνή, διαλύεται από μια ανωτέρα βία που τελικά σκοτώνει το vibe. Το κλικ με το κοινό (προσπάθεια για ένωση) ματαιώνεται. Το όνειρο εκπίπτει σε μια ναι μεν λυτρωτική, πορωμένη αλλά και οριστική τελικά, καρδιακή προσβολή. Ήσουν εκεί, αλλά δεν συστηθήκαμε.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
